De grensovergang - 23 juli 2019

We hadden op tijd de wekker gezet omdat we om 10 uur bij de grens hadden afgesproken met Europcar om onze huurauto in te leveren. Het was nog ruim 2 uur rijden, dus we vertrokken op tijd. ’s Ochtends vroeg was de auto al gewassen door een personeelslid uit het hotel. We mochten dit niet zelf doen, omdat dit hun imago niet goed zou doen (de gast hoeft niets te doen in hun hotel). Dat was makkelijk! Enkele minuten na ons vertrek kwamen we al een weg opbreking tegen, want ze zijn hier overal aan het sleutelen aan de weg. Jammer genoeg, ging dit zo’n 2 uur lang door en hadden we nogal wat zenuwen om wel op tijd te komen en of de auto wel heel zou blijven op deze manier; hobbels, gaten, grindwegen en stof waren onvermijdelijk. Wat was het een verschrikkelijke route. We konden gemiddeld niet harder dan 40km per uur en de stenen en hobbels maakten de weg nogal ontoegankelijk. Nog even de auto volgetankt en we kwamen redelijk op tijd aan bij de grens. Zoals achteraf te verwachten, was het personeel van Europcar er nog niet. Hier hebben ze het niet zo op de tijd. Maar de straat was druk en er werd al steeds op de auto getikt of we iets van ze wilden kopen, dus we bleven lekker in de auto wachten. Tot op een gegeven moment weer iemand op de ruit tikte en Ruben deze man erg beleefd afwees. We hoefden niets van hem. Maar deze man probeerde te vertellen dat hij de auto kwam ophalen. Hij bleek na enig conversatie echt van Europcar te zijn. Maar goed, dit moesten we natuurlijk wel even checken.  We kwamen er makkelijk vanaf, hij keek niet eens of er krassen op de auto zaten en we konden meteen een handtekening zetten. Door naar de overgang! Dit viel ons eigenlijk reuze mee: uitchecken in Kenia, koffers door de douane, door een minidorpje naar de Tanzaniaanse kant van de grens lopen, daar inchecken, koffers opnieuw door de douane en klaar. Alleen nu nog een taxi vinden…..We hadden natuurlijk geen auto meer. We werden al aangehouden door enkele chauffeurs die ons voor 100 dollar naar Musoma wilden brengen, maar dat ging ons echt te ver (1,5 uur rijden en 25 dollar is een normaal dagsalaris hier). Nadat we steeds werden aangehouden door motortaxi’s, waren de douaniers erg behulpzaam en regelden voor ons een lokale taxi voor 30 dollar. Fijn! Koffers in het hotel gezet en lekker een stuk naar het Victoriameer gewandeld. Een enorm meer dat grenst aan Kenia, Tanzania en Oeganda. We hadden een prachtig uitzicht en hebben bovenop een uitkijkpunt lekker tussen de rotsen gezeten, samen met alle leguanen. Deze kwam je iedere meter die je liep weer tegen, ongelofelijk. We zijn zelfs een rood met blauwe leguaan tegengekomen. Tijd om avond te eten… lekker in het hotel dachten wij. Maar deze mensen spreken totaal geen Engels en het was wat moeilijk uitleggen wat we dan wilden eten. Waarschijnlijk maken ze dit niet vaak mee hier. Ze hadden ook maar 1 kip, 1 visje en 1 visfilet in de vriezer liggen. Maar wat waren ze gelukkig toen ze in het Engels onze bestelling hadden opgenomen, een dansje kon er niet vanaf, want wat een prestatie! Het eten smaakte heerlijk overigens! Na de lange reis hebben we de avond ontspannen afgesloten in de hotelkamer. :)