De theeplantages in Kericho - 22 juli 2019

De laatste ‘volledige’ dag in Kenia is aangebroken en bereid jullie maar voor, want dit was een dag vol met belevenissen. We wilden nog steeds naar de Finlays plantage rijden om de theeplantage te bezoeken (als dit mogelijk was). Maar daarvoor gingen we eerst naar de bank. We hebben namelijk een safari door de Serengeti geboekt in Tanzania. We moesten daarom geld overmaken naar een bedrijf in Tanzania. Wat een ervaring…. Je komt binnen, trekt een nummertje en wacht vervolgens totdat je geroepen wordt. Maar, er zitten zo’n 50 mensen in de wachtruimte… oke, we konden wel even een uurtje uittrekken hiervoor. Toen één van de beveiligers kwam om ons te helpen, werden we eerst naar een customer service balie gestuurd uit te leggen wat we wilden. Want geld overmaken vanaf een Nederlands bankaccount naar een Tanzaniaans bankaccount in dollars nogwel was een bijzonder verzoek. Dit moest dan ook met verschillende bank agents gecheckt worden. Gelukkig, het kon! Maar alleen als we het bedrag zouden pinnen in Shillings, dan zouden zij het kunnen overmaken. Prima, naar de ATM gelopen, alleen die kon deze hoge bedragen niet aan, dus na meerdere keren pinnen en een stapel geld op zak, terug de bank in en wachten tot we omgeroepen werden. Alleen wordt je in groepen van 7 nummers opgeroepen en kom je dan met zijn allen om het loketje heen staan en kijk je wat iedereen wil doen. Er wordt voorgedrongen, je staat ongeveer in elkaar terwijl je toch over best wat geld staat te beslissen. Heel ongemakkelijk, vreemd en raar. Het belangrijkste, het is gelukt! Wat een gekkenhuis zeg, het zweet stond op onze rug. Door naar de theeplantage.

Toen we aankwamen en vroegen of het mogelijk was een rondleiding te krijgen, werd ons verteld dat dit niet zomaar kan. We moesten ons registreren, het doel van deze rondleiding vertellen, maar we moesten ook de PA van de directie kunnen overtuigen waarom wij deze rondleiding zouden moeten krijgen. Een soort sollicitatieprocedure?! Oke, let’s do this, dachten wij. Dit is al een heel avontuur op zich. Toen de beveiliger de route naar het hoofdkantoor tekenden op een kladpapiertje, merkte we al dat we niet zomaar bij een bedrijf aankwamen. Het was een mega complex. Een stad op zich… We moesten rotondes over, bruggetjes, km’s rechtdoor, tussendoor betreed je al verschillende fabrieken van theeproducenten en na zo’n 5 kilometer heb je het hoofdkantoor bereikt. In dit stuk konden we mooi ons praatje voorbereiden, waarin we Nederland met het Westland en alle greenhouses als aanknooppunt gebruiken. Want alleen toerist zijn is natuurlijk niet genoeg. Ruben heeft gestudeerd voor Agricultural purchaser (maakten we ervan) en de productie van thee vinden wij daarom erg interessant in beide achtergronden die wij hebben. “Geslaagd” om het maar zo te zeggen, ze ging direct bellen om wat mensen te regelen die ons een rondleiding konden geven. In de fabrieken waren helaas wat onderhoudswerkzaamheden aan de gang dus daar konden we niet heen, maar we konden wel naar de plantages zelf. We kregen direct de Departement Manager en de Productie Manager voor ons, ook een Manager van een andere plantage wilden ons graag welkom heetten. Wat een ervaring zeg! We voelden ons een soort VIP’s dat al deze mensen direct tijd voor je maken. We kregen te zien hoe de thee van stek af aan gepot wordt en de verschillende fases in groeiproductie. We kregen het land te zien, wat enorm was. Ik vertelde gisteren dat het vergelijkbaar was met het Westland. Maar de grootte van deze plantage was wel het dubbele van dit stuk grond, denken we. We reden kilometers langs alle plantages, er zijn huizen gebouwd voor de medewerkers in een soort dorpjes, er zijn scholen voor de kinderen van de medewerkers. Een eigen gemeenschap op zich. Uiteindelijk kregen we ook het oogstproces te zien, met machines die twee mannen moeten voorttrekken over het gewas. Het sorteerproces van het blad kwam voorbij en het vervoerproces van al deze kilo’s theebladen. Dat wij dit op deze manier te zien kregen, is nog steeds onvoorstelbaar. Waarop zij het op hun beurt gaaf vonden dat wij als Nederlanders op hun plantage kwamen kijken. Hebben we goed gefixt vonden we zelf! Leuke informatie… Drie multinationals hebben daar hun plantages: Finlays, Morrisons en Unilever, dan hebben wij toch maar mooi één van deze mega producenten bezocht.

Om 14 uur was het tijd om door te rijden naar Kisii, een tussenstop onderweg naar de Tanzaniaanse grens. Wat een rit was dit… Wat we nog niet verteld hadden, is dat je hier van beide kanten mag inhalen, je moet dus constant alert blijven. Verder werken ze hier met 9 persoonsbusjes die ze volstoppen met 20 man. Er hangt ook altijd wel iemand uit de bus met de deur open. De busjes vertrekken pas als ze vol zijn. Dus als je snel weg moet, kies dan het volste busje en prop je erbij. Dan weet je dat je snel zult vertrekken. Oncomfortabel, maar wel sneller. Op ieder busje staat ook wel een bijbelse kreet, bijvoorbeeld: Blessed by Jesus, of God is with you. Wat we ook tegenkwamen is een man bovenop een vrachtwagen, kan allemaal, maakt niks uit! En het is waar, de vrouwen hier kunnen met tonnen en zakken op hun hoofd lopen. Bijzonder! Onderweg waren ook een hoop bananenbomen vol met trossen, gaaf om dat eens te zien! Het was weer een heel ander soort landschap waar we doorheen reden dan de dagen ervoor. Andere types bomen (naaldbomen) en minder droog dan voorheen. Zo daalde de temperatuur in één uur rijden wel 7 graden. Gekkigheid!

Minder leuk waren alle krottenwijken die we tegenkwamen, want het was ook een weg vol armoede. Het blijft dubbel om dat te zien. Hutjes van 2 bij 2 meter wat je volledige huis is, zonder een goed dak en op instorten. Wat hier wel goed geregeld is en wat de kinderen van straat houdt, is dat scholing hier verplicht is en dat de overheid dit betaald. Vanaf 3 jaar tot en met high school is school gratis. Vanaf de universiteit moet je het zelf betalen. Ik denk dat dit wel weer genoeg informatie is voor vandaag. Kisii zelf is niet bijzonder, een stad die net als Nairobi erg vies is, dus we zijn lekker de hotelkamer ingegaan en op tijd gaan slapen om weer vroeg te vertrekken naar de grens.